Christian Petzold
Miroirs No. 3
Een poëtisch en mysterieus drama over verlies, verlangen en de stille krachten die mensen verbinden wanneer het verleden aan de oppervlakte komt.
Tijdens een weekend op het platteland overleeft Laura, een pianostudente uit Berlijn, op wonderbaarlijke wijze een auto-ongeluk. Fysiek ongedeerd maar diep geschokt wordt ze opgevangen door Betty, die getuige was van de crash. In Betty’s warme zorg en het rustige ritme van het landelijke leven vindt Laura langzaam haar evenwicht terug. Samen met Betty, haar man en zoon beleeft ze een bijna zorgeloze nazomer – een betoverende tijd vol nabijheid en troost. Maar onder die schijnbare rust schuilt iets onuitgesprokens: een diepe pijn die hen op een geheimzinnige manier met elkaar verbindt. Langzaam maar zeker dringt het verleden zich op, en wordt Laura geconfronteerd met haar eigen keuzes en verlies.
In Miroirs No. 3 vertelt Christian Petzold een intiem en poëtisch verhaal over de kwetsbaarheid van het leven, verlies, wanhoop en liefde. Met zijn herkenbare, warme beeldtaal en subtiele spel van stilte, muziek en blikregie schetst hij de fragiele lijnen tussen troost en verdriet. De film, Petzolds vierde samenwerking met muze Paula Beer (Transit, Undine, Roter Himmel), ging in première op de Quinzaine des Réalisateurs in Cannes, waar zijn weemoedige toon en sterke acteerwerk veel lof oogstten. Geïnspireerd door Maurice Ravels pianocyclus Miroirs, bouwt Petzold zijn film als een muzikale compositie — vloeiend tussen kalmte en onderhuidse storm.
During a weekend in the countryside, Laura, a piano student from Berlin, miraculously survives a car accident. Physically unscathed but deeply shaken, she is taken in by Betty, who witnessed the crash. Under Betty’s caring wing, Laura becomes part of her host’s idyllic family life in a charming country house, where time seems to stand still. What follows is an almost dreamlike late summer — tender, intimate, and filled with fragile happiness. Yet beneath the surface lurks something unspoken: a shared pain, heavy and unresolved. As the days pass, the past slowly resurfaces, forcing Laura and the family to confront buried emotions and their own ghosts.
In Miroirs No. 3, director Christian Petzold crafts an intimate and mysterious reflection on life’s fragility, loss, despair, and love. With his trademark poetic and quietly luminous style, Petzold evokes complex emotions through glances, silence, and music rather than words. His fourth collaboration with muse Paula Beer — following Transit, Undine and Afire (Roter Himmel) — premiered at Cannes’ Directors’ Fortnight, earning praise for its restrained intensity and emotional depth. Inspired by Maurice Ravel’s Miroirs, the film’s structure echoes the composer’s Une barque sur l’océan (A Boat on the Ocean), flowing between calm and turbulence with haunting grace.
01
02
