Mint Park, Arjuna Neuman, Karl Lemieux, David Bryant, Scott Barley, Rainer Kohlberger
Sound As A Protagonist #1
Sound As A Protagonist is a two-part short film program co-curated with Amsterdam-based arts organization Sonic Acts.
Sound As A Protagonist is a two-part program co-curated with Amsterdam-based arts organization Sonic Acts. The first edition, titled (un)natural, unsettles the boundary between the environmental and the technological, where human, animal, elemental, and machinic noise blur and overlap.
Gathering works by artists, filmmakers, and musicians that place listening at the core—treating it as a mode of storytelling, immersion, and attention—the selection ranges across films, compositions, and standalone sound pieces. From the rush of clouds to hidden infrasonic vibrations that pulse beneath everyday life, audiences are invited into a sensorial exploration of cinema beyond the visual.
Founded in 1994, Sonic Acts has become internationally recognized through its Biennial and year-round initiatives, including publications, residencies, and commissions. With a focus on sound art, ecology, and technology, its curatorial practice often investigates the porous thresholds between human and more-than-human worlds, complicating simple divisions between nature and culture.
This edition we will screen the following audio-piece and films:
The Morphology of the Aerial (audio-piece) (Sweden, 2024, 12') by Mint Park
In darkness, the cinema becomes a resonating chamber. Mint Park’s sound work transforms turbulence—the erratic, swirling motion of air that shakes flight paths, rattles windows, and unsettles the atmosphere—into an immersive listening experience.
Between 2020 and 2022, Park constructed a fluid dynamic apparatus to examine airflow as a contingent process, shaped by minute changes in temperature, pressure, velocity, and density. The composition begins with a single burst of compressed air, evolving into a sonic texture that speculates on how turbulence might be heard in its physicality and materiality.
Originally developed with sound, light, and an eight-channel pneumatic instrument during the iii Research Residency in The Hague, the composition was later mixed and mastered at Elektronmusikstudion (EMS) in Stockholm. Commissioned by Sonic Acts for the Listening Room in 2021, it was presented as part of the Biennial 2024, The Spell of the Sensuous, where it was showcased on an 8.2-channel sound system. This version has been specially adapted into a stereo format for Filmhuis Den Haag.
Moon Blink (Austria/Germany, 2015, 10’) by Rainer Kohlberger
Crafted exclusively through code, Moon Blink is a hypnotic study in motion and perception. Lines undulate and accelerate, producing shifting fields of black, white, and gray that destabilize the gaze. What begins as visual irritation gradually unfolds into rhythmic waves and geometric instability, a field that seems to undermine its own parameters.
Influenced by drone music—a minimalist genre built on sustained tones and gradual transformations—the work is structured around repetition, duration, and subtle variation. Its algorithmically generated world revels in mutation and excess, conjuring apparitions of color, light, and energy. Less a narrative than an experience, Moon Blink evokes both the legacy of early experimental cinema and the infinite mutability of ones and zeros.
Syncopated Green (United Kingdom, 2024, 14') by Arjuna Neuman
In the 1990s, the English countryside became the backdrop for the free party scene. Large, often illegal raves were organized by sound system collectives and DIY crews who set up in rolling fields and forestlands. With generators, speaker stacks, and word-of-mouth networks, they transformed rural areas into temporary autonomous zones, outside the reach of the mainstream and commercial clubs.
Calling on this legacy, Syncopated Green reimagines pastoral spaces beyond their portrayal as picturesque, nostalgic, and white. These traditional depictions of a “proper” England not only line the walls of British museums today, but also feed a growing conservatism that sustains imperial fantasies, the legacies of slavery, and Brexit realities.
Syncopated Green seeks to place rave music within the English landscape tradition, turning imperial history inside out. Rave culture has always celebrated Black and brown artists and audiences, and the film honors that lineage. Hovering between music video, memoir, and essay, it asks: how might the present and looming future look different if we had other histories to lean on—and dance with?
Quiet Zone (Canada, 2014, 14') by Karl Lemieux & David Bryant
Combining elements of documentary, film essay, and experimental cinema, filmmakers Karl Lemieux and David Bryant, of the avant-rock band Godspeed You! Black Emperor, take us into the world of those who suffer from electromagnetic hypersensitivity (EHS). Sometimes called “microwave sickness,” EHS refers to a cluster of symptoms—headaches, fatigue, skin irritation, insomnia—that sufferers attribute to exposure to Wi-Fi, cell towers, or other electromagnetic fields. Although the condition is not recognized as a medical diagnosis by the World Health Organization and is often dismissed by scientists as psychosomatic, many people report life-altering effects, leading them to retreat into so-called “quiet zones” where radio frequencies are restricted.
Bryant’s mesmerizing soundtrack forms a vibrating undercurrent to Lemieux’s flickering images, immersing viewers in a sensory field that blurs the line between seeing and hallucination. Stubbornly defying traditional genres, Quiet Zone creates a disorienting but empathetic portrait of “wave refugees,” making their invisible suffering both audible and visible.
A Ladder (United Kingdom, 2025, 9') by Scott Barley
In this nocturnal vision, stone, water, and sky meld into unstable forms, as if guided by a chorus of unseen hands. What begins as an apparition becomes a vanishing act: night burns white, flesh turns to fire, and reflections multiply endlessly.
Often shooting on an iPhone, and combining re-photographing techniques with superimposed drawings, Scott Barley transforms elemental images into painterly abstraction. The soundtrack of A Ladder is by Stockholm-based composer Hara Alonso, who envelops the work in atonal waters and hypnotic textures, amplifying its sense of ascension and dissolution.
A Ladder is an invitation to climb toward the unknown, where image and sound blur into one continuous, luminous threshold.
Sound As A Protagonist is een tweedelig programma dat samen met de Amsterdamse kunstorganisatie Sonic Acts is samengesteld. De eerste editie, getiteld (un)natural, vervaagt de grens tussen het ecologische en het technologische, waar menselijke, dierlijke, elementaire en machinale geluiden elkaar overlappen en door elkaar heen lopen.
De selectie omvat werken van kunstenaars, filmmakers en muzikanten die luisteren centraal stellen – als een manier van verhalen vertellen, onderdompeling en aandacht – en varieert van films en composities tot op zichzelf staande geluidswerken. Van het ruisen van de wind en het bruisen van water tot verborgen infrasone trillingen die onder het dagelijks leven pulseren: het publiek wordt uitgenodigd voor een zintuiglijke verkenning van cinema die verder gaat dan het visuele.
Sonic Acts, opgericht in 1994, heeft internationale bekendheid verworven door zijn biënnale en initiatieven gedurende het hele jaar, waaronder publicaties, residenties en opdrachten. Met een focus op geluidskunst, ecologie en technologie onderzoekt de curatoriële praktijk vaak de poreuze grenzen tussen de menselijke en meer-dan-menselijke werelden, waardoor de eenvoudige scheiding tussen natuur en cultuur wordt gecompliceerd.
In deze editie vertonen we de volgende audio- en filmwerken:
The Morphology of the Aerial (audio-werk) (Zweden, 2024, 12') door Mint Park
In het donker wordt de bioscoop een klankkast. Het geluidswerk van Mint Park transformeert turbulentie – de grillige, wervelende beweging van lucht die vliegroutes doet schudden, ramen doet rammelen en de atmosfeer verstoort – tot een meeslepende luisterervaring.
Tussen 2020 en 2022 bouwde Park een vloeistofdynamisch apparaat om luchtstromen te onderzoeken als een contingent proces, gevormd door minieme veranderingen in temperatuur, druk, snelheid en dichtheid. De compositie begint met een enkele uitbarsting van samengeperste lucht en evolueert naar een sonische textuur die speculeert over hoe turbulentie kan worden gehoord in zijn fysieke en materiële vorm.
De compositie, oorspronkelijk ontwikkeld met geluid, licht en een achtkanaals pneumatisch instrument tijdens de iii Research Residency in Den Haag, werd later gemixt en gemasterd in Elektronmusikstudion (EMS) in Stockholm. In opdracht van Sonic Acts voor de Listening Room in 2021 werd het gepresenteerd als onderdeel van de Biënnale 2024, The Spell of the Sensuous, waar het werd vertoond op een 8.2-kanaals geluidssysteem. Deze versie is speciaal aangepast naar een stereoformaat voor Filmhuis Den Haag.
Moon Blink (Oostenrijk/Duitsland, 2015, 10’) door Rainer Kohlberger
Moon Blink is uitsluitend met behulp van code gemaakt en is een hypnotiserende studie in beweging en perceptie. Lijnen golven en versnellen, waardoor verschuivende velden van zwart, wit en grijs ontstaan die de blik destabiliseren. Wat begint als visuele irritatie, ontvouwt zich geleidelijk tot ritmische golven en geometrische instabiliteit, een veld dat zijn eigen parameters lijkt te ondermijnen.
Beïnvloed door dronemuziek – een minimalistisch genre dat is gebaseerd op aanhoudende tonen en geleidelijke transformaties – is het werk opgebouwd rond herhaling, duur en subtiele variatie. De algoritmisch gegenereerde wereld gaat op in mutatie en overdaad en roept verschijningen van kleur, licht en energie op. Moon Blink is minder een verhaal dan een ervaring en roept zowel de erfenis van de vroege experimentele cinema als de oneindige veranderlijkheid van enen en nullen op.
Syncopated Green (Verenigd Koninkrijk, 2024, 14') door Arjuna Neuman
In de jaren negentig werd het Engelse platteland het decor voor de free party scene. Grote, vaak illegale raves werden georganiseerd door sound system collectieven en DIY crews die zich vestigden in glooiende velden en bosgebieden. Met generatoren, luidsprekers en mond-tot-mondreclame transformeerden ze landelijke gebieden in tijdelijke autonome zones, buiten het bereik van de mainstream en commerciële clubs.
Syncopated Green grijpt terug op deze erfenis en geeft een nieuwe invulling aan pastorale ruimtes die verder gaan dan hun afbeelding als pittoresk, nostalgisch en blank. Deze traditionele afbeeldingen van een ‘fatsoenlijk’ Engeland sieren niet alleen de muren van Britse musea, maar voeden ook een groeiend conservatisme dat imperiale fantasieën, de erfenis van de slavernij en de realiteit van de Brexit in stand houdt.
Syncopated Green wil rave-muziek een plaats geven in de Engelse landschapstraditie en daarmee de imperiale geschiedenis binnenstebuiten keren. De ravecultuur heeft altijd zwarte en gekleurde artiesten en publiek gevierd, en de film eert die traditie. Het werk, dat het midden houdt tussen een muziekvideo, een memoires en een essay, stelt de vraag: hoe zouden het heden en de dreigende toekomst er anders uitzien als we andere geschiedenissen hadden om op te leunen – en mee te dansen?
Quiet Zone (Canada, 2014, 14') door Karl Lemieux & David Bryant
Door elementen van documentaire, filmessay en experimentele cinema te combineren, nemen filmmakers Karl Lemieux en David Bryant, van de avant-rockband Godspeed You! Black Emperor, ons mee naar de wereld van mensen die lijden aan elektromagnetische overgevoeligheid (EHS). EHS, ook wel ‘microgolfziekte’ genoemd, verwijst naar een reeks symptomen – hoofdpijn, vermoeidheid, huidirritatie, slapeloosheid – die patiënten toeschrijven aan blootstelling aan wifi, zendmasten of andere elektromagnetische velden. Hoewel de aandoening niet als medische diagnose wordt erkend door de Wereldgezondheidsorganisatie en door wetenschappers vaak wordt afgedaan als psychosomatisch, melden veel mensen levensveranderende effecten, waardoor ze zich terugtrekken in zogenaamde ‘stille zones’ waar radiofrequenties worden beperkt.
Bryants betoverende soundtrack vormt een trillende onderstroom voor Lemieux' flikkerende beelden en dompelt de kijkers onder in een zintuiglijk veld dat de grens tussen zien en hallucineren doet vervagen. Quiet Zone trotseert hardnekkig traditionele genres en schetst een desoriënterend maar empathisch portret van ‘golfvluchtelingen’, waardoor hun onzichtbare lijden zowel hoorbaar als zichtbaar wordt.
A Ladder (Verenigd Koninkrijk, 2025, 9') door Scott Barley
In dit nachtelijke visioen versmelten steen, water en lucht tot onstabiele vormen, alsof ze worden geleid door een koor van onzichtbare handen. Wat begint als een verschijning, verandert in een verdwijntruc: de nacht brandt wit, vlees verandert in vuur en reflecties vermenigvuldigen zich eindeloos.
Scott Barley fotografeert vaak met een iPhone en combineert herfotograferingstechnieken met over elkaar heen gelegde tekeningen, waardoor hij elementaire beelden omzet in schilderachtige abstractie. De soundtrack van A Ladder is van de in Stockholm gevestigde componist Hara Alonso, die het werk omhult met atonale klanken en hypnotiserende texturen, waardoor het gevoel van opstijging en ontbinding wordt versterkt.
A Ladder is een uitnodiging om naar het onbekende te klimmen, waar beeld en geluid vervagen tot één continue, lichtgevende drempel.
01
A Ladder
02
A Ladder
03
Quiet Zone
04
Quiet Zone
05
Syncopated Green
06
Syncopated Green
