Henry Hathaway
Niagara (1953)
Terwijl twee stellen Niagara Falls bezoeken, bereiken de spanningen tussen een vrouw en haar man het niveau van moord.
Tijdens de wittebroodsweken aan de Niagara-watervallen smeedt een overspelige bruid plannen zich van haar echtgenoot te ontdoen, maar haar minnaar wordt gedood in een handgemeen met de bruidegom. En dan doodt hij haar. Hij wil met een motorbootje naar de Canadese zijde vluchten. Hij heeft de verstekeling Monroe aan boord die hij afzet op een eilandje. Als ze weer vertrokken is, dreigt hij in de waterval te geraken. Wat is er mooier dan Marilyn, voort wiegend in haar strakke rode jurk? Charles Brackett schreef mee aan het scenario en was coproducent.
Over de componisten
Sol Kaplan (1919-1967) & Lionel Newman (1916-1989)
Sol Kaplan was een succesvol concertpianist voordat hij In 1941 zijn eerste filmmuziek componeerde. In totaal schreef hij meer dan 30 filmscores waaronder voor Titanic en Niagara (1953), The Spy Who Came in From the Cold (1965) en voor de TV serie Star Trek (1966). Zijn filmcarrière werd in de jaren vijftig onderbroken toen hij op de Hollywood Blacklist belandde nadat hij weigerde mee te werken in een getuigenis voor de House Committee on Un-American Activities.
Voor Niagara schreef hij een vooral zwoele soundtrack die het overspelige karakter en sexy voorkomen van Rose (Monroe) moet benadrukken. Het eerste shot van Monroe in de film is als zij in bed ligt. De muziek die wij dan horen kan het best omschreven worden als “film-noir-in-kleur”: veel saxofonen en strijkers met af en toe het geluid van een triangel. Daarna horen wij het geluid van het carillon in de stad die een belangrijke rol zal spelen in de climax van de film. Als wij Monroe voor het eerst haar vakantiehuisje zien verlaten in een sexy, nauwgesloten rok, horen wij opgewonden vioolklanken met een sexy klarinet en saxofoon die haar wiegende heupen accentueren en benadrukken.
Rose’s overspelige relatie is zwaar opgebouwd rond het nummer 'Kiss', voor de film geschreven door Lionel Newman met tekst van Haven Gillespie. Aan het begin van de film zien wij een close-up van Rose die vol extase luistert naar een net opgezette plaat van 'Kiss' en verleidelijk mee neuriet met de woorden. Dit leidt tot een vlaag van jaloezie bij George, die weet dat het lied haar minnaar vertegenwoordigt. Rose blijft George irriteren door de melodie waar mogelijk te neuriën, en ze gebruikt het als een muzikale code om met haar minnaar te communiceren. Bovendien bevat de orkestpartituur van Sol Kaplan materiaal dat in de hele film aan het nummer is ontleend, ook in scènes waarin Rose niet op het scherm te zien is.